Als u dit Kompas ontvangt staan we aan het begin van de lijdenstijd. In sommige kerken wordt gesproken over de 40-dagentijd. De woord-keus wordt nog wel eens als codewoord gebruikt. Wie het heeft over de lijdenstijd (7 zondagen), die is orthodox. Wie het heeft over 40-dagentijd (6 zondagen), die is vrijzinnig. Om de verwarring nog groter te maken spreken de katholieken over de vastentijd. Het moeilijke van deze onderscheidingen is dat ze ten diepste verdeeldheid zaaien. Het zijn woorden geworden om te zeggen wie wij zijn en wie de ander is. 

In de tijd op weg naar Goede Vrijdag en Pasen zou het echter niet over ons moeten gaan. Maar over Christus. Hij is de weg van het lijden gegaan. De weg van sterven en weer opstaan. 

Momenteel gaat in onze cultuur veel aandacht naar het hier en het nu. Wij willen het goed hebben. En wel meteen. In de kerk kan die sfeer ook doordringen. Dan willen mensen in de kerkdienst het vooral nu goed hebben. En als ik het niet fijn heb, dan is het niet goed. 

Het kerkelijk jaar laat ons stilstaan bij die Ene, die niet voor Zichzelf gekozen heeft, die niet de weg ging die fijn was, die afdaalde van de hemel om neer te dalen ter helle. In de kerk staan we stil bij Hem. Een gezonde correctie op onze neiging op ons-zelf gericht te zijn. 

Wie zich richt op Jezus, ontdekt een groot geheim. Efeze 1:22-23 zegt het zo: “En Hij (God) heeft alles onder zijn voeten (van Jezus) gesteld en Hem als hoofd boven al wat is, gegeven aan de gemeente, die zijn lichaam is, vervuld met Hem, die alles in allen volmaakt.” Als ik dit goed lees, heeft God Jezus als hoofd gegeven aan de gemeente… Als je dit tot je door laat dringen, is het groots. Had God niks beters te doen?! Had God, schepper van hemel en aarde, vol van majesteit en heerlijkheid, niet iets anders kunnen beden-ken?! Hij geeft Jezus aan de gemeente!!! Als je kritisch, somber of zelfs negatief bent over de kerk, moeten we hier heel goed bij stilstaan. God wil de gemeente! Dit is de plek waar Hij mensen samen-brengt rond die ene Naam: Jezus. Mensen van allerlei pluimage: Joden, Grieken, slaven, vrijen, mannen, vrouwen, enzovoorts. De kerk is principieel een rare mengeling van mensen die niet bij el-kaar passen, maar die aan elkaar geschonken zijn en hun eenheid vinden in Jezus Christus. Dit is zo bijzonder dat zelfs de engelen in de hemel de gemeente als ideaal voorbeeld krijgen (Ef. 3:10). 

Onderscheidingen tussen lijdenstijd, 40-dagentijd of vastentijd werken verwijdering in de hand. Terwijl de gemeente juist een rare mengeling is van allerlei slag mensen. Omdat God het zo wil. Wie onderscheidingen zoekt, zal scheiding vinden. Wie God zoekt, zal verwondert raken over de wijsheid van de raad Gods die onze gedachten te boven gaat, maar wel leidt tot verwondering, aanbidding en ontzag.