• Liturgisch centrum Ontmoetingskerk

  • Inrichting Ontmoetingskerk

  • Inrichting Immanuëlkerk

  • Liturgisch centrum Immanuëlkerk

Kerkomroep

Opnames uit de Ontmoetingskerk.
Opnamedatum wordt hieronder twee keer getoond: de ene is met video, de andere alleen met geluid.

----------------------
Privacy Verklaring

Gemeente van onze Heer Jezus Christus, het Licht der wereld
dat uitgezaaid wordt in ons bestaan.

Misschien hebben de buren wel gezegd, toen ze hem zagen vertrekken, nagezwaaid door zijn vrouw Elisabeth: het is weer zover, Zacharias heeft ook weer dienst in Jeruzalem. Normaal had hij als priester dienst in zijn eigen regio en bracht hij daar de offers op de heilige plaatsen. Maar twee keer per jaar ging hij voor een volle week naar Jeruzalem om dienst te doen in de tempel. Dan was zijn priester-afdeling, die van Abia aan de beurt. Ze waren er dan met ongeveer 300 man. Het spannende moment was altijd wanneer er geloot werd om wie de heiligste taak mocht doen: het branden van wierook op het reukofferaltaar. We zien al die mannen daar staan, in afwachting van .. en het lot valt op Zacharias! Tijdens het middaggebed rond drie uur s’ middags mocht hij wierook branden op het altaar vlak bij het heilige der heiligen, waar alleen de hogepriester 1 keer per jaar naar binnen mocht. Dichter bij God kon een gewone priester als Zacharias niet komen.

Zacharias en Elisabeth worden neergezet als twee vrome en gelovige mensen, die zich strikt aan de wetten van de Heer houden. Zacharias doet dat beroepshalve, hij is priester. Elisabet stamt af van oerpriester Aäron. Ze zijn al op leeftijd, en dat vergroot alleen maar hun eerbiedwaardigheid. Alles wat er verder van hun verteld wordt is dat ze kinderloos zijn, omdat Elisabeth onvruchtbaar is. Dat is alles. Er wordt niets verteld over wat dat met hun doet. Zo gaat dat meestal in de Bijbel. Niets over wat ongetwijfeld een groot verdriet in hun leven is. Niets over de perioden dat ze nog hoop hadden, gespannen verwachting, nieuwe teleurstelling. Niets over eventuele stille verwijten, over geloofstwijfel.

Ondertussen moeten we niet vergeten dat dit een Bijbelverhaal is, met typische bijbelverhaalse trekjes. Het komt immers veel vaker in de Bijbel voor, dat een huwelijk kinderloos is en dat dankzij Gods ingrijpen er toch nageslacht komt. Elisabeth zal hetzelfde overkomen als Sara, Rebecca, Rachel en Hanna en straks ook, al is de situatie daar wat anders, bij Maria. God neemt het initiatief, omdat er iets nieuws moet gaan gebeuren.

De Heer trekt zich het lot aan van mensen die met de nek wordt aangekeken, zoals Elisabeth, van een eenvoudige dienares, zoals Maria. Niet in het paleis van de koning gaat iets nieuws beginnen, maar in het huis van deze gekwetste mensen, in een stal waar de dieren slapen, op het veld waar de herders zijn. Die grote verandering begint bij Zacharias. Een gewone priester. Die gewoon zijn plicht doet, die gewoon God dient in zijn leven. En vandaag toevallig in de tempel van de Heer.

Het enige wat eigenlijk bij hem opvalt is zijn náám: ZACHARIAS. Die naam betekent: bij de Heer is gedachtenis. Bij de Heer is gedachtenis en Zacharias houdt ook zelf de gedachtenis in ere en levend, elke dag opnieuw, koppig volhoudend terwijl die messiaanse tijd waar de profeet Zacharia het over heeft, verder weg lijkt dan ooit nu die wrede Herodes het voor het zeggen heeft.

Dan opeens hoort hij Gabriël zeggen: Wees niet bang, Zacharias, je vrouw Elisabeth zal je een zoon baren. Zo raakt God grote verhaal het kleine verhaal van Zacharias en Elisabeth. Want God werkt door gewone mensen heen met gewone mensenproblemen. Ik ben gekomen uit Gods nabijheid om je dit goede nieuws te brengen (vers 20) – evangelie. Zacharias kan het haast niet geloven. Hij durft het niet te geloven? Maar hoe dan? – vraagt hij.

Vanwege die aarzelende vragen wordt hij met stomheid geslagen. Omdat je geen geloof hebt gehecht aan mijn woorden, zegt Gabriël. Om dat ongeloof wordt Zacharias gestraft. Er zijn verschillende uitleggers die dat nog wat aandikken. Ze wijzen met een zeker genoegen op het contrast: de priester, de man Gods, die ingewijd is in de geheimen van de tempel en het geloof, die beroepshalve tot God spreekt en bidt, juist hij is het die schrikt als God terugspreekt; dat past niet in zijn systeem. Hij kan niet meer spreken, zelfs de zegen komt er meer uit. De mensen gaan ongezegend naar huis. Stel je voor. Van der Zee noemt Zacharias als symbool van de ongelovige kerk, die uitgepraat is. Maar is dat wel zo?

Zacharias’ reactie lijkt mij menselijk en begrijpelijk. Stel dat hij had gezegd: (ironisch) ‘natuurlijk, beste Gabriël, ik krijg een zoon, bij Elisabeth toch bedoel je, natuurlijk, zij is oud en ik ben oud, maar waarom niet. Als jij het zegt. Ik wist het, ik had je direct al door, toen je daar zo binnenkwam, had er eigenlijk al stilletjes op gerekend.’ Zo’n reactie zou pas vreemd zijn. Maar Zacharias schrikt, hij wordt door angst overmand, hij reageert zoals ieder mens doet die God ontmoet. Wie valt dan niet stil?

Stilte heeft meer dan één kant. Je hebt een beklemmende stilte, een angstige stilte, een stilte waarbij de spanning met een bot mes te snijden is. Maar je hebt ook de stilte die woordeloos praat, de stille stem in ’t hart, het gefluister van een zachte bries (I Kon. 19), de stilte in een klooster of op een vroege najaarsochtend, stilte die je dicht bij God brengt. De stilte die je dichterbij het eigenlijke kan brengen, wat de diepste betekenis is van ‘dit goede nieuws’. Dat is de stilte van Advent.

Straks zullen we zingen: “Hoe zal ik U ontvangen, wat wordt mijn eerste groet?” Om deze vraag te beantwoorden, al is het ook maar stamelend, heb je tijd nodig om je oor bij jezelf te luisteren te leggen met de woorden van een gebed van Huub Oosterhuis echoënd in ons hoofd: ‘Gij wacht op ons totdat wij opengaan voor U, wij wachten op uw woord dat ontvankelijk maakt. Stem ons af op uw stem op uw stilte, spreek tot ons uw zoon tegemoet Jezus, het woord van uw vrede’.

Van buitenstaander binnenstaander worden: zou je daarmee ook niet datgene waar we ons in de Adventstijd op voorbereiden en op verheugen, kunnen typeren? Advent vieren is ja zeggen tegen de komst van Johannes als heraut en wegbereider van Jezus in onze wereld. Van buitenstaander binnenstaander worden, tot inkeer komen en terug gaan naar de weg die Jezus ons voorhoudt, elke dag opnieuw. Niet als verkrampte mensen, maar als opgewekte en blije mensen, omdat God ons mensen heeft uitgekozen voor deze taak: beelddrager zijn van Hem. Ten diepste is de weg voor ons gebaand, zijn de bergen geslecht en de dalen opgehoogd: de weg is vrij! Is dit niet geweldig?

Advent. Hij komt! Daarom is de Adventstijd een tijd van stille en sterke verwachting en dat óok als de dagen boos zijn, de winter lang en koud is, de tijden even onvruchtbaar lijken als de oud geworden Elisabeth. Maar Elisabeth zal een zoon baren en deze zal JOHANNES heten, die naam betekent: God is genadig... Dit heet evangelie! Dat is het goede nieuws van vandaag.

In de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Amen

 

 

 

 

 

Kerkdiensten

Vrijdag 29 mrt 2024

Ontmoetingskerk
  • 19:00 ds. C.C.A. Melgers

Zaterdag 30 mrt 2024

Ontmoetingskerk
  • 21:00 pastor M. Sonneveld

Zondag 31 mrt 2024

Ontmoetingskerk
  • 09:00 ds. C.C.A. Melgers en pastor M. Sonneveld

Zondag 7 apr 2024

Ontmoetingskerk
  • 09:00 ds. H.G. v. Viegen, Leimuiden

Zondag 14 apr 2024

Ontmoetingskerk
  • 09:00 ds. C.C.A. Melgers