• Liturgisch centrum Ontmoetingskerk

  • Inrichting Ontmoetingskerk

  • Inrichting Immanuëlkerk

  • Liturgisch centrum Immanuëlkerk

Kerkomroep

Opnames uit de Ontmoetingskerk.
Opnamedatum wordt hieronder twee keer getoond: de ene is met video, de andere alleen met geluid.

----------------------
Privacy Verklaring

Gemeente van onze Heer Jezus Christus,

Voor wie ik liefheb, wil ik heten…. Deze dichtregel van Neeltje Maria Min schoot me te binnen toen ik het begin van vers 14 las uit 2 Cor. 5. “Wat ons drijft is de liefde van Christus..”. Ik zal u straks uitleggen, hoe ik op deze gedachte kom om deze woorden van Paulus te verbinden met “Voor wie ik liefheb, wil ik heten”..

Als eerste wil ik u iets vertellen over de achtergrond van deze 2e brief van Paulus aan de Corinthiërs. Deze brief wordt wel de “tranenbrief” genoemd, want onder tranen is deze brief geschreven. Paulus is intens verdrietig, omdat hij zich niet eerlijk bejegend voelt.

En dan gaat het niet om zijn persoon, daar zou hij zich nog wel iets bij kunnen voorstellen. Hij was immers iemand die de eerste aanhangers van Jezus fanatiek vervolgd heeft. En ook toen al kende men de uitdrukking “eens een dief, altijd een dief”. Nee, waar het hem om gaat, gaat veel verder en gaat veel dieper. Dat hij aangevallen wordt op zijn leven als Saulus, daar kan hij zich alles bij voorstellen.

Maar hij wordt nu als Paulus zwartgemaakt: zijn integriteit als apostel staat ter discussie. En nog wel in die gemeente, die mede door zijn toedoen, door zijn prediking ontstaan is!
Wat is namelijk het geval? Het eerste enthousiasme is langzaam maar zeker wat verdwenen. Ik stel me zo voor: de schwung is er wat uit in Corinthe; de gemeente groeit niet meer zo snel. Het spectaculaire is er wat af; het wordt allemaal plichtmatig en gewoon. Vroeger kon je nog zeggen: “bij onze gemeente moet je zijn, want daar gebeurt het”.
Dan komen er andere predikers, waarbij Paulus blijkbaar wat in het niet valt. Zij raken wèl in vervoering; spreken wèl in tongen; aan hen valt tenminste wat te beleven. Oude tijden herleven: opnieuw kunnen de gemeenteleden zeggen: bij ons moet je zijn, want ..

Als apostel voelt Paulus zich tot in het diepst van zijn ziel gekwetst, nu ze hem afvallen. En daarom probeert hij de gemeente van Corinthe duidelijk te maken vanuit welke motivatie hij zijn opdracht als apostel opvat en doet. Zijn vertrekpunt is de liefde van Christus: “wat ons drijft is de liefde van Christus”. Met ons bedoelt hij hier niet alleen zichzelf, maar ook zijn medeapostelen.

Hij zegt dus niet: ik ben apostel geworden, omdat ik het eens ben met de leer van Jezus, met al datgene wat Jezus heeft gezegd, denkt u maar aan de Bergrede. Daar kan ik helemaal achterstaan. Dat zou een beslissing geweest zijn met het verstand; alles overwegend kom ik tot de conclusie dat ik me in deze levensbeschouwing het beste kan vinden.

Hij zegt ook niet: ik heb mijn leven radicaal omgegooid omdat Jezus’ manier van leven mij zo aanspreekt. Zijn omgaan met tollenaars en zondaars, de mensen die met de nek aangekeken worden, buitengesloten worden. Ik gooi het roer in mijn leven om en zo ga ik mijn leven van nu af aan inrichten. Niet de leer van Jezus en ook niet Zijn manier van leven, hoe nastrevenswaardig ook, trekken Paulus over de streep, maken hem van Saulus Paulus. Nee, het is de liefde van Christus, die hem drijft, ”in beslag neemt”, zo staat er letterlijk.

Met die stem uit de hemel op weg naar Damascus is het begonnen: “Saul, Saul, waarom vervolg je mij”. En we weten allemaal hoe het verder is gegaan: hij draait zijn leven 180 graden om. Zijn nieuwe naam is niet voor niets Paulus: dit is afgeleid van een Grieks woord, dat stoppen of ophouden betekent. Ons woord pauze komt er vandaan.

Door zijn oude manier van leven gaat een streep. Van een meedogenloos vervolger wordt hij de meest prominente verdediger van het christelijk geloof. Paulus ervaart deze ommekeer in zijn leven als een nieuwe schepping: wat uiterlijk betreft is hij nog dezelfde, maar dat is dan ook wel zo ongeveer het enige. Hij is nieuw geworden!! God doet hem opnieuw geboren worden. Wij zouden zeggen: je kent hem niet meer terug.

Maar Paulus zegt meer: zijn ervaring betrekt hij op iedereen die één met Christus is. Daarom ook is iemand die één met Christus is, een nieuwe schepping. Het oude is voorbijgegaan, het nieuwe is gekomen. Oftewel: wij horen daar ook bij.
Volgens Paulus hebben we het allemaal nodig om opnieuw geschapen te worden, daarvoor hoef je geen christenen vervolgd te hebben. Wat vindt u, wat vindt jij daar nu van? Klopt dit met ons eigen beeld?

Letterlijk klopt dit misschien wel. Er zijn heel wat bedrijven die zich profileren als imago advies bureau’s met de bedoeling de klanten een nieuwe uitstraling aan te meten. En tv programma’s waar mensen via allerlei vormen van plastische chirurgie een nieuw uiterlijk krijgen, hebben hoge kijkcijfers. Wat uiterlijk betreft valt er dus heel wat te herscheppen.

Maar daar heeft Paulus het niet over: het gaat hem om de binnenkant. Hoe kijken we dan naar onszelf? Het woord zondig zullen we niet meer zo vlot in de mond nemen wellicht, maar wie van ons zal zich niet herkennen in de uitspraak: “ik ben niet helemaal, die ik zijn wil?”. Hoe je het ook wendt of keert: er lopen scheuren binnen ons en door ons bestaan.

We realiseren slechts brokstukken van dat waarvan wij voelen dat het de bestemming van ons leven vormt. Hoe vaak missen we niet ons doel. Of vindt u dat te pessimistisch? Om het met de woorden van lied 654 te zeggen: “we hebben dag en nacht verward, de nacht geprezen in ons hart en onze dag verslapen”.

In 20 eeuwen christendom is steeds weer de vraag geweest: hoe kunnen we dit tekortschieten als mensen ooit goedmaken bij God? De bijbel is daar duidelijk over: dat kunnen wij niet zelf. Wij kunnen onszelf niet compleet omvormen, al kunnen we misschien een eind komen.

Daarom gebruikt Paulus ook het woord scheppen; en dat woord is voor God gereserveerd in de bijbel. God overbrugt zelf die kloof tussen Hem en ons mensen. Hij slaat die brug.
Of zoals het klassiek heet: Hij heeft ons door Christus met zich verzoend en onze overtredingen niet aangerekend. Deze woorden klinken ons vertrouwd in de oren en tegelijk zijn ze voor mij ook wel heel erg dichtgetimmerd, als u begrijpt wat ik bedoel. Door het volgende verhaal, een soort gelijkenis, zijn deze woorden meer voor mij gaan leven.

Een zoon besluit zijn leven te wijden aan een hulpproject voor verslaafden. Zijn vader stemt er van harte mee in. Mede door de manier waarop hij zijn zoon heeft opgevoed, was zijn zoon tot deze keus gekomen. De inzet van de zoon was aanvankelijk succesvol. Enkele junks wisten dankzij hem uit de ellende te komen. Maar andere verslaafden moesten niets van hem hebben. Op een kwaad moment stak één hem met een naald, besmet met een AIDS virus. De zoon werd ziek en na een lange lijdensweg stierf hij.

De vader was er kapot van. Hij had intensief meegeleefd met zijn zoon, in zijn werk en vooral ook in zijn ziekte. De vader veranderde door dit alles: hij besloot het werk van zijn zoon voort te zetten. Zijn zoon had immers in zijn geest gewerkt. De dood van zijn zoon verbond de vader nu met hart en ziel aan diens werk: hij zou dit werk van zijn zoon, waarvoor hij zijn leven had gegeven, voortzetten opdat diens zelfopoffering niet voor niets zou zijn geweest.

Deze moderne gelijkenis laat zien hoe het sterven van de zoon zijn vader beïnvloedde. Op een zelfde manier heeft God de Vader er voor gekozen om op de weg van zijn Zoon verder te gaan. Zozeer was Gods hart geraakt door Jezus’weg. En God gaat zelfs nog verder dan in de gelijkenis. Immers, de Vader leed zèlf en gaf zichzèlf in de Zoon.

God had ook anders kunnen doen: Hij had wraak kunnen nemen, toen de mensen Jezus aan het kruis sloegen of Hij had het niet zover kunnen laten komen. Dat heeft Hij niet gedaan.
God onderging wat mensen Hem aandeden. Hij verbond Zich met de weg van Jezus, de weg van pijn en liefde. Sinds Golgotha komen woorden als toorn en vergelding
niet meer in Gods woordenboek voor. Zoals Jezus tot het einde toe barmhartigheid toonde, vijanden vergaf en goeden en bozen liefhad, zo is God nu ook.

Toen Paulus dit begreep, heeft hij besloten zijn hele leven verder te wijden aan de verkondiging van deze boodschap. Voor wie ik liefheb, wil ik heten…..Hij kon niet anders: Hij gaf een nieuwe betekenis, een nieuwe naam aan zijn bestaan,
door namens Christus aan iedereen te vragen: laat u met God verzoenen.

Deze oproep is ook voor onze oren bestemd. Al zijn we gedoopt en daarmee zoals de Romeinenbrief het zegt met Christus gestorven en opgewekt; deze woorden kunnen we niet vaak genoeg horen: “Wij zijn een nieuwe schepping; het oude is voorbijgegaan, het nieuwe is gekomen”.

We worden uitgenodigd niet langer voor onszelf te leven, maar voor Hem die voor ons gestorven is en datgene op de eerste plaats te zetten, wat Hij belangrijk vond. Daar mogen we ons in oefenen als gemeente, elke dag opnieuw.
Zou dat niet een mooie kernzin zijn op ons visitekaartje, “voor wie we liefhebben, willen we heten?”, en dan natuurlijk in de kleuren van het Spectrum!

In de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Amen

 

Kerkdiensten

Vrijdag 29 mrt 2024

Ontmoetingskerk
  • 19:00 ds. C.C.A. Melgers

Zaterdag 30 mrt 2024

Ontmoetingskerk
  • 21:00 pastor M. Sonneveld

Zondag 31 mrt 2024

Ontmoetingskerk
  • 09:00 ds. C.C.A. Melgers en pastor M. Sonneveld

Zondag 7 apr 2024

Ontmoetingskerk
  • 09:00 ds. H.G. v. Viegen, Leimuiden

Zondag 14 apr 2024

Ontmoetingskerk
  • 09:00 ds. C.C.A. Melgers