• Banner Welkom in De Rank
  • Liturgisch centrum De Rank, wit

  • Liturgisch centrum De Rank, paars

Primaire behoefte?
Op een gezamenlijke ambtsdragersavond van de Protestantse Gemeente stonden we stil bij het verhaal van de barmhartige Samaritaan. 

Door de bril van de piramide van Maslow keken we naar dit verhaal en naar de toekomst van de kerk. Maslow stelde ooit dat de behoeften van elk mens een piramidevorm kent. De basisbehoeften helpen om fysiek te overleven. Vervolgens is er behoefte aan veiligheid: onderdak, financiële zekerheid enzovoort. Daarna is er behoefte aan verbondenheid: je deelgenoot weten van familie en vrienden. Vervolgens erkenning: waardering voor wie je bent en wat je doet. Pas dan komt, volgens Maslow, een mens tot bloei.

In het verhaal van de barmhartige Samaritaan zullen de priester en leviet zich niet veilig genoeg gevoeld hebben om de man die overvallen was te helpen. Ook al was hij Jood, net als zij (verbondenheid). Extra bijzonder dat de Samaritaan hem hielp. Er was geen erkenning en waardering, want Joden keken neer op Samaritanen. Er was geen verbondenheid, want Joden en Samaritanen gaan niet met elkaar om. Er was geen veiligheid, want de rovers konden nog in de buurt zijn. Maar de Samaritaan gaf wat die ander in basisbehoefte nodig had om te overleven en bracht hem in veiligheid.
Nu is er iets wonderlijks in dit verhaal wat in strijd lijkt met de piramide van Maslow. De Samaritaan mist erkenning, verbondenheid, veiligheid en zet zijn eigen basisbehoefte om te overleven op het spel. Maar juist daarmee komt hij tot bloei, de top van de piramide. Juist daarmee wordt hij barmhartige Samaritaan.

Het wonderlijke van de kerk is dat de kerk tot bloei komt, als zij haar eigen basisbehoefte, veiligheid, verbondenheid en erkenning op het spel durft te zetten. “Wie het leven wil behouden, zal het verliezen”, zegt Jezus (Matteüs 16:25).
In de kerk draait het niet om de kerk zelf, maar om de Ander en de ander. Om God en de wereld (inclusief andere kerken). In de eredienst eren we God: Vader, Zoon en Geest. In de eredienst bidden en collecteren we voor doelen buiten de kerk en ontvangen we een zegen om tot zegen voor de wereld te zijn. Binnen de kerk zien we dezelfde dynamiek. Zodra mensen oog en hart hebben voor de Ander/ander, dan kan liefde opbloeien en rust Gods zegen op de gemeente (Psalm 133).
Is Jezus ons hierin niet voorgegaan? Hij heeft het godegelijkzijn afgelegd (Filippenzen 2) en is mens geworden als wij. Hij heeft Zijn leven afgelegd en droeg onze zonden aan het kruis. Door Hem mogen we delen in de opstanding en het eeuwige leven. Over bloei gesproken…

De spannende vraag op de ambtsdragersavond was wat dit alles betekent voor de contacten tussen De Rank, Ontmoetingskerk en Immanuelkerk. Eén ding is duidelijk. Wie de eigen veiligheid voorop stelt, zal nooit tot bloei komen.
Daarin wijkt de kerk af van de piramide van Maslow.

ds. M.J. Zandbergen