Woorden bij Psalm 91

Enkele maanden geleden startten we met deze vespers op de woensdagavond. Vanavond is de laatste en lezen we Psalm 91. Een psalm die nog wel eens een avondgebed genoemd wordt.

Het lijkt hier in deze psalm om een tweegesprek te gaan, waarbij de ene persoon de ander bemoedigt. Een mooi beeld van hoe dat in een gemeente en gemeenschap kan gaan. Het is een psalm vol vertrouwen, die gaat over Gods bescherming.

In dat tweegesprek worden uitspraken gedaan die nogal stellig overkomen. Hij bevrijdt je uit het net van de vogelvanger en redt je van de dodelijke pest,
Al vallen er duizend aan je linkerzijde en tienduizend aan je rechterhand, jou zal niets overkomen.  We zullen er straks nog meer lezen.

Als je dit hoort en leest als dat deze psalm stelt dat de gelovige mens geen rampspoed kan en zal overkomen, dan loop je met deze psalm en überhaupt met het geloof al snel vast. Dat wordt hier volgens mij ook niet bedoeld.  Deze psalm laat wel zien dat rampen en allerlei vormen van tegenspoed en ellende de gelovige mens kunnen treffen, vanuit de natuur of door vijanden, maar dat God hier met Zijn bescherming boven staat. Uiteindelijk heeft niet het noodlot, maar een liefdevolle God heeft het laatste woord.  En wij worden door dit lied uitgenodigd tot dit geloof.  Wij worden uitgenodigd om ons leven te leggen in de veilige en beschermende handen van God.

Dat horen we ook aan het einde van Psalm 91. Als Gods stem zich in het tweegesprek mengt en een belofte doet:
14. ‘Ik zal bevrijden wie mij liefheeft en beschermen wie met mijn naam vertrouwd is.
15. Roep je mij aan, ik geef antwoord, in de nood zal ik bij je zijn, je bevrijden en met roem overladen,
16. je overvloed geven van dagen. Ik zal je redding zijn.’

Mooi, maar ook vaak lastig. We ervaren we het soms anders in de praktijk en in het leven van alledag.  Soms zou je wel met God in gesprek willen gaan. Waarom gebeurt dat nou? Waarom is dit aan de orde van de dag? Waarom? Waar bent u dan, waar is dan uw macht?

In het Nieuwe Testament wordt psalm 91 ook aangehaald, in het verhaal over de verzoeking van Jezus in de woestijn. Als satan Jezus uitnodigt om van het tempeldak te springen.  Satan zegt dan: Spring maar, want er staat geschreven, en dan citeert hij Psalm 91: Zijn engelen zal hij opdracht geven om u op handen te dragen, zodat u uw voet niet zult stoten aan een steen. Jezus gaat hier niet op in. Op deze manier wil Hij geen beroep doen op Gods beschermende almacht.

Op deze manier wil Hij niet almachtig zijn. Hoe dan wel?  Dat lezen we verderop in het Evangelie.  Jezus’ almacht blijkt als Hij de weg van de onmacht durft te  gaan. Daar blijkt de ware almacht van God, namelijk, dat God macht heeft om mensen van hun schuld te bevrijden.

….

Ik sluit af met woorden die Sytze de Vries schreef naar aanleiding van deze psalm:
Wie in de geheimen van de hemel wil wonen,
mag overnachten in de schaduw van de Machtige.

Hem noem ik: mijn redding,
God op wie ik vertrouw!

Ja, Hij is je redder;
als je verstrikt raakt
wil Hij je bevrijden,
Hij redt jou van de ondergang.
Hij omarmt je met zijn vleugels,
als een pantser is zijn trouw.

Hem noem ik: mijn redding,
God op wie ik vertrouw!

Wie mij liefheeft zal ik bevrijden,
wie mijn naam kent bied ik bescherming,
voor wie mij roept ben ik het antwoord.
Ik ben zijn redding in lengte van dagen.

Dat u zo, zittend in het verborgene van de Allerhoogste en in de schaduw van de Ontzagwekkende, deze nacht en alle komende dagen en nachten door mag komen.