Enkele woorden ter overweging na.v. Mattheüs 9, vers 1 t/m 8
Zo meteen lees ik Mattheüs 9, vers 1 t/m 8. Jezus gaat terug naar Kafarnaüm, zijn eigen stad. Hier stond Hij ingeschreven en betaalde Hij belasting. Door een paar mensen wordt een verlamde voor zijn voeten gelegd in de hoop, dat Jezus hem kan genezen. Marcus en Lucas kennen dit verhaal ook: het is volgens hen zo druk rondom Jezus dat ze een gat in het dak maken en de verlamde man als het ware zo voor Jezus laten zakken. Mattheüs laat dit weg: het is ook niet de hoofdzaak natuurlijk, maar wel een prachtige illustratie van het grote geloof, dat de vrienden van de verlamde man in Jezus hebben. En het zegt ook heel veel over de grote betrokkenheid van de mannen bij hun verlamde vriend.
Ik wil in het kort bij twee in mijn ogen opvallende dingen in dit verhaal stilstaan. Als eerste wil ik u en jullie vragen om je te verplaatsen in de verlamde man. We weten niet hoe zijn stemming is. Is hij opgewonden en zenuwachtig, omdat het zijn vrienden warempel lukt hem bij Jezus te brengen. Of laat hij alles maar wat gelaten over zich heenkomen. Zo van: als jullie dit willen, oké, maar eigenlijk hoeft het voor mij niet zo nodig: al dat gezeul met mij, laat mij maar liggen. Dan overkomt me ook niet een teleurstelling, want die heb ik al genoeg gehad en ik zit niet op de volgende te wachten.
En het zou best kunnen zijn, dat hij dit ook was. Immers: hij hoopte, dat Jezus hem weer op de been zou helpen en dan zegt Jezus tegen hem: “Wees gerust of in een andere vertaling, houd moed, uw zonden worden u vergeven”. In die tijd geloofde men, dat er een verband was tussen ziekte en zonde of dat het zelfs een straf op de zonde zou zijn. Het zou best eens kunnen zijn, dat de verlamde man ook wel eens opmerkingen in die richting gehoord had. Er wordt immers zoveel geredeneerd en gepraat …..Of begon er al iets in hem wakker te worden en werd hij door die woorden van Jezus “ uw zonden worden u vergeven” kilo’s lichter, juist omdat al die gesprekken over hem weer boven kwamen en Jezus daar nu op deze manier op ingaat. Hij voelde zich als het ware opgetild, maar ondertussen lag hij nog wel steeds op zijn draagbaar.
Maar dan protesteren de schrift geleerden. Alleen God kan zonden vergeven, ziet Jezus hen denken. En daardoor uit de tent gelokt zegt Jezus: “wat is eenvoudiger, te zeggen: je zonden worden vergeven of te zeggen sta op en loop”. Sta op, pak uw bed en ga naar huis en hij stond op en ging naar huis, zo lezen we. Eind goed, al goed. Jezus ‘volmacht is inderdaad zo groot, dat Hij daadwerkelijk zonden kan vergeven. Dit geeft de verlamde man zoveel kracht, dat hij op zijn benen wordt gezet. Door het dak is hij gekomen, door de deur gaat hij naar buiten. Hij heeft weer een heel leven vóór zich.
Het tweede wat me opgevallen is, en je zou er bijna over heen lezen, dat Jezus na het zien van het geloof van de vrienden tegen de verlamde man zegt: “Uw zonden worden u vergeven”. Dat is bijzonder! Je zou toch verwachten, dat er wel iets gezegd zou worden over het geloof van deze verlamde man. Geloven is toch een persoonlijke zaak, een keuze. Hier gaat het anders. Jezus doet iets in het leven van de verlamde man in reactie op het geloof en de inzet van anderen.
Iemand zei n.a.v. dit bijbelgedeelte: dit is voor mij de kerk. Kerk zijn is elkaar oppakken en voor Gods aangezicht brengen, in dit verhaal bij Jezus. We mogen ons laten dragen door het geloof van anderen en soms is het omgekeerd en dragen wij. In een kerk geloven we als het ware plaatsvervangend voor elkaar, gelooft de ander voor ons en wij geloven voor de ander. Waar we de ander niet letterlijk mee kunnen nemen naar die plaats waar gezongen wordt en gebeden dan mogen we hen er toch naar toe dragen, als we bidden. In de kerkdienst, ook als het online is, dragen we elkaar en we geloven en bidden voor elkaar. Zo mogen we ook in deze tijd ondanks alle gedwongen afstand ten opzichte van elkaar met elkaar verbonden zijn. We leven van wat God ons geeft en bestaan samen met wie U aan ons hebt toevertrouwd.